Müjdat Gezen epub Çocuklugumu Bindirdim Tramvaya O Gitti Ben Kaldim Yaya

Müjdat’la Fatih’te dogduk, Karagümrük Ortaokulu ve Vefa Lisesi’nde okuduk. Bu nedenle birçok ortak arkadasimiz oldu. Geçenlerde bunlardan biri olan Ataman’la (Dilgin) konusuyorduk. Söz döndü dolasti, her zaman oldugu gibi Müjdat’a geldi. Onun tiyatroya, ögrenci yetistirmeye, egitime ve iyiliklere adanmis yasamindan söz ederken, nasil oldu anlamadim, ikimiz de ayni anda “Müjdat adamdir. Hem de çok iyi bir adamdir” dedik. TRT’de çalisirken Tunceli Ovacik’a gitmistik. Bizi Munzur Nehri’nin kirk gözeden adeta süt gibi, bembeyaz köpükler saçarak dogdugu yere götürdüler. Egilip kana kana içtigim çok soguk ve berrak suyun tadini hâlâ damagimda hissederim. Ben Müjdat’in hayatini, o kaynaktaki gibi hiçbir kirin karismadigi bir akarsuya benzetirim. Kitabi okurken gürül gürül akmaya devam eden bu tertemiz sudan, siz de bir yudum alacak ve tadina doyamayacaksiniz… Gözle görünmeyen ölümcül virüsle savastigimiz süreçte yayimlanan bu kitabin en sevdigim yani; hem kolay okunmasi hem de umut verici olmasi… “Umutsuz yasanmaz. Hele bir sanatçinin umudu yoksa gelecegi de yoktur. Umut sanatin ekmegidir, suyudur. Umutsuz olursan sanat yapamazsin. Sanat umutla beslenir. Gidasidir umut sanatin. Sanatçi hiçbir durumda umudunu yitirmez. Çünkü umut biterse dünya durur. Umut ayrica emek de ister. Emeksiz olmaz. Hayat da emek ister” diyor Müjdat. Ve hayata verdigi emegi anlatiyor. Son dönemde emegine yapilan haksizligi da… Büyük konusmadan, ahkâm kesmeden, bilgiçlik taslamadan, tam tersine kendisiyle dalga geçerek hayatindan kesitler, anilar ve dostlarindan portreler sunuyor. Ben dört saatte bitirdigimde içimden “Keske daha çok yazsaymis” dedim. Bakalim siz ne diyeceksiniz?.. Ugur Dündar