Justyna Wicenty epub Kolysanka z huraganem

Umarlo mi dziecko. Oksymoron, zadne ze slów w tym zdaniu do siebie nie pasuje. Smierc zrobila swoje i poszla po inne dzieci. A ja musialam sama siebie na nowo oswoic. Jak? Nie ma w dzisiejszych czasach niemal zadnych rytualów zalobnych, musialam znalezc wlasny.Tydzien po naglej smierci mojego Tadka zaczelam pisac dziennik. Kompulsywnie i intuicyjnie notowalam emocje, leki, niechciane mysli i koszmarne sny. Zapisywalam blahe wydarzenia, analizowalam relacje z mezem, córka, rodzina i przyjaciólmi, przypadkowe rozmowy i spotkania. Rejestrowalam postepy w terapii stresu pourazowego, pisalam o kontaktach z psychiatra i innymi rodzicami w zalobie.Opowiadanie pozwolilo mi przebrnac przez rzeke rozpaczy i beznadziei.Chcialam pokazac wyczerpujacy obraz. Ze ostatecznie nie trzeba sie bac, ze nie trzeba cierpiec dluzej, niz to konieczne, choc krócej tez sie nie da - w tej rozgrywce przyspieszanie cofa pionek o kilka pól. Ze to cholernie ciezka praca - nauka zonglowania zyletkami, polykania ognia i kroczenia nad przepascia, a tym samotnym treningiem nie pochwalisz sie w zadnym cyrku swiata, co najwyzej sama mozesz sobie bic brawo.To jest moje zycie. Stracilam dziecko i trafilam do strefy zero, ale okazalo sie, ze swiat dookola nadal istnieje, a ja go doswiadczam. Nie jestem tredowata, nie jestem naznaczona. Moge sie moim doswiadczeniem podzielic. W taki sposób postanowilam o tym opowiedziec.